minderwaardigheidscomplex

Al sinds mijn pubertijd, voel ik me minder dan mijn broers en zus. In die periode, en gedurende een aantal jaren, zag ik mijn oudste broer als een ideaal, een rolmodel. Hij had geen moeite met studeren, behaalde goede punten, had veel vrienden, ging op stap met die vrienden,… Ik wou dit ook allemaal, wou net zoals hem zijn. 

In de jaren die volgden, is het minderwaardigheidscomplex alleen maar gegroeid. Waarom had ik zoveel moeite met alles? Waarom had ik geen vrienden? Waarom kon ik mijn werk moeilijk doen? Werd ik ontslagen?
Er was toen nog geen sprake van autisme. Ik had dan nog geen juiste diagnose. 

Op de dag van vandaag, heb ik nog steeds dit complex van minderwaardigheid. Nochtans weet ik dat ik anders ben dan mijn broers en zus, dat ik me niet mag vergelijken met hen. Want zij hebben geen ontwikkelingsstoornis. Het is net alsof ik appels met peren vergelijk.
Ik weet niet hoe het komt dat ik me toch minder voel dan hen. Omdat ik nog steeds moeite heb om mezelf te aanvaarden zoals ik ben? Door de druk van de maatschappij? 

Het doet me vreselijk pijn elke keer dat ik hen zie, en dat zij interessante dingen over hun werk vertellen, over hun kinderen kunnen praten, of over hun partner. Ik voel me er dan net niet bij horen, alsof ik iets mis in mijn leven. Ik werk niet, heb geen vriend, geen kinderen.
Ik verkies daarom om alleen thuis te blijven, als zij bijvoorbeeld beslissen om op restaurant te gaan. En dit is niet alleen omdat ik dan weer geconfronteerd word met mijn gebreken, maar ook door de vele prikkels die me moe maken. En waarvoor ik een week nodig heb om van te kunnen bekomen. 

Het is ook niet leuk als ik ergens naartoe ga en dat mensen me vragen wat ik doe, of ik getrouwd ben, kinderen heb. Ik heb hier niets over te zeggen, dus gaat die persoon iemand anders aanspreken. Ik word dan weer aan mijn lot overgelaten. Want ben toch geen interessante gesprekspartner. 

Misschien is het maar een indruk die ik heb, maar als je niet werkt, geen gezin hebt, en daarbij nog eens psychisch ziek bent, dan hoor je er niet bij in deze maatschappij.
Geen wonder dus dat psychisch kwetsbare mensen zoveel aan zelfmoord denken, en pogingen doen.
Het is meer dan tijd dat er verandering komt, dat de maatschappij iedereen aanvaard zoals hij/zij is. It’s time to change!! 

En ik? Ik blijf worstelen met die minderwaardigheidscomplex. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat ik ook iets kan bijbrengen in deze wereld. Maar het is zo moeilijk, zo vermoeiend.