bewandelde geneeskundige paden

Ik heb in mijn 40 jarig bestaan al heel wat dokters, specialisten ontmoet.
Het begon al in mijn vroeg bestaan.
Rond mijn 3 jaar oud, hebben mijn ouders besloten om een logopedist te raadplegen. Ik sprak toen amper, brabbelde nog als een baby. Ze hoefden zich geen zorgen te maken. Mijn spraak zou zich welk ontwikkelen.
Een 3-tal jaren later werd er een schoolrijpheidsonderzoek gedaan. Dit stond er in het verslag: “Duidelijke achterstand in functioneren van de intelligentie. Niet schoolrijp. Noodzakelijk het kind te houden in niet-lezende groepen, in een voorbereidend jaar met uitgebreid leesrijpheidsprogramma met taalactivering.”

Kinesitherapeuten heb ik ook veel gezien. Sinds ik klein ben, is er een soort fysieke blokkade in mij. Ik stapte op een stroeve manier. Mijn mama dacht dat massages en oefeningen bij de kinesitherapeut mij zouden kunnen helpen om soepeler te zijn. 

Tijdens mijn middelbare studies ben ik eens zwaar ziek geweest. Eerst bij de huisarts gegaan, en nadien bij een inwendige geneeskundige. Ik bleek een zware feriprieve anemie te hebben. Gelukkig is dit nu onder controle dankzij goede ijzersupplementen. 

Op mijn 20ste werd er een breedband psychologisch onderzoek gedaan. Als ik dit verslag terug lees, dan zie ik er heel wat kenmerken van autisme in. Dit stond er helemaal in het begin van het verslag: “P. is normaalbegaafd, maar actualiseert op een onvoldoende wijze haar potenties. Door een niet zo gelukkige studie- en schoolkeuze moest ze op de “toppen van haar tenen staan”. Daar ze dagelijks geconfronteerd werd met het niet aankunnen van de situatie, heeft dit aanleiding gegeven tot minderwaardigheidsgevoelens. Ze mist soms voeling met de realiteit en is zeer beïnvloedbaar.”

En in 1999 is dan de miserie echt begonnen. Toen werd ik voor het eerst opgenomen in de psychiatrie. Vele opnames volgden, met psychiaters die niets wilden weten van autisme, psychologen die ik soms niet mocht zien (de psychiater zag er het nut niet van in), maatschappelijke assistenten die plots het contact verbraken met mijn ouders (omdat ze aan hun kant stonden, en waarschijnlijk hiervoor op het matje werden geroepen). 

In de langere periodes dat ik tussen 2 opnames thuis was, zochten we alternatieve behandelwijzen. Zo heb ik verschillende homeopaten gezien, mijn heil proberen te zoeken in de accupunctuur, bij een therapeut ten rade geweest die aan autohypnose doet.
Ik heb zelfs mijn soelaas gezocht bij een soort medium (die door middel van haar pendelaar wist welke poedertjes ik nodig had). Dit medium werd me aangeraden door een psychotherapeut. 

Doordat ik moeite had met het slapen, heb ik een slaaponderzoek laten doen. Daaruit bleek dat ik meer dan het normale verschillende keren per nacht micro-éveils had (zeer kort wakker worden zonder het te weten), dat mijn diepe slaap te veel aanwezig is, en mijn REM slaap niet voldoende. 

Een jaar later, ben ik bij een CVS specialist geweest. Ik heb alle kenmerken van CVS, maar hij kon die niet stellen, wegens een ernstig darmprobleem. 

Na een coloscopie onderzoek in 2004, werd ik een week later opgenomen voor een kijkoperatie. Er bleek een obstructie te zitten in de darmen. Het was een cyste van endometriose. 

Ik ben nogmaals bij een CVS specialist geweest. Daar heb ik ook een diëtiste gezien. Ik moest een strikt dieet volgen: geen gluten, geen melkproducten, amper vlees. En ernaast ook supplementen innemen. Ik heb het dieet toch wel 6 maanden volgehouden. Maar aangezien ik geen verandering opmerkte, en dat ik het lastig vond om het vol te houden, ben ik ermee gestopt. Ook gestopt om die specialist te zien. 

Ik heb ondertussen al een volgende specialist op mijn lijst staan: een reumatoloog. Mijn kinesitherapeut raad me aan om een officieel diagnose van fybromyalgie te laten stellen.