taboe onderwerp : zelfdoding

Ik heb lang getwijfeld of ik een blog zou schrijven over zelfmoord. Het is immers een onderwerp waarover nog te veel gezwegen word. Onterecht vind ik. In onze hedendaagse maatschappij  zouden er geen “verboden over te praten” onderwerpen meer mogen zijn.

Het is belangrijk om over zelfdoding te praten, want elke dag zijn er heel wat mensen die hieraan overlijden. Er moet veel meer informatie over zijn, mogelijkheid om er open over te praten (zonder veroordeeld te worden, met respect en begrip). 

Rond mijn 15 jaar zijn mijn eerste zelfmoordgedachten gekomen. Door gepest te worden op school, mij anders voelen, moeite met leren. In mijn laatste jaar middelbaar onderwijs is het bijna gekomen tot een poging. Ik was van plan om voor de metro te springen. Heb het dan toch niet gedaan. Waarom? Geen idee. Uit angst dat het niet zou lukken? Uit angst verminkt te zijn?

Op mijn werk, ik was toen 25 jaar oud, had ik bijna mijn eerste poging. Een waakzame collega, die afwist dat het niet goed ging met mij, heeft het mes afgepakt waarmee ik mijn polsen zou opensnijden. Mijn baas heeft toen mijn huisarts opgebeld, en ik werd opgenomen op spoed voor één nacht. Diezelfde collega heeft de riem van mijn kamerjas afgenomen. (uit voorzorg).

Na die spoedopname zijn vele andere opnames gevolgd. 

Een avond wilde ik me verbranden. Ik was aan het spelen met een aansteker. Medepatiënten hebben de verpleging opgeroepen. Ik werd voor die nacht in isolatie gebracht.

In dit zelfde ziekenhuis, ben ik eens weggelopen. Ik had een nota achtergelaten zeggende dat ik mijn familie zou vermoorden en me dan van het leven zou beroven. Pas s’avonds werd ik gevonden door een verpleegster die naar huis reed. De politie was bij mijn ouders thuis langsgeweest. Ik was mezelf niet meer door de medicatie, kon niet meer logisch nadenken, en kreeg voortdurend te horen van de verschillende psychiaters dat mijn ouders de schuldigen waren. Het was door hen dat ik me zo voelde.

Na dat weglopen vroeg ik aan mijn psychiater of het niet goed zou zijn dat ik gesprekken heb met een psycholoog. Psychiater antwoordde dat hij daar het nut niet van inzag, dat ik met hem kon spreken. 

Tijdens mijn laatste opname was het me bijna gelukt om mij van kant te maken. Ik had medicatie opgespaard. En op een dag alles in één keer genomen. Ik herinner mij nog dat een verpleegster langsgekomen is en vroeg wat ik deed. Ik moest mij op mijn bed leggen. Daarna weet ik niets meer. De volgende ochtend werd ik wakker op spoed. Mijn maag was leeggepompt, ik had plakkers op mijn borst om mijn hartritme te meten.

Toen ik terug kwam in de psychiatrische inrichting, heeft niemand me aangesproken, gevraagd hoe het nu met mij ging, of ik nood had aan een gesprek. Bij aanvraag later bleek het dat ik het zelf moest gevraagd hebben. Jeetje toch, ik had net geprobeerd mijzelf te vermoorden, en moest dan nog zelf om een gesprek vragen. Zij zijn er toch om de patiënten te helpen. 

Ik denk nog vaak aan  zelfmoord. Maar wees niet ongerust: ik zal geen poging meer ondernemen. Ik ben hier te moe voor. En daarbij weet ik dat ik veel mensen enorm veel pijn zou doen mocht ik er niet meer zijn.

Ik heb het geluk dat ik een familie heb die enorm veel van mij houd, enkele bijzondere vrienden, contacten op sociale media die me begrijpen. Dit houd mij min of meer op de been.

Ik denk wel soms: moest ik morgen niet meer wakker worden, dan zou ik dit niet erg vinden. Want het is zo uitputtend om elke dag te leven met chronische pijnen, enorme angsten, minderwaardigheidsgevoelens, altijd dat moe zijn, het denken in mijn hoofd dat nooit stopt. 

Ik wil nog even melden dat mijn inspiratie om een blogpost over zelfdoding te schrijven komt door het lezen van het boek van Viktor Staudt “Het verhaal van mijn zelfmoord”.