enkele misvattingen toen ik in de psychiatrie verbleef

Eer ik mijn diagnose autisme kreeg, heb ik heel wat tijd in de psychiatrie doorgebracht. Ik wil graag een paar opmerkingen kwijt. Psychaiters en andere hulpverleners hebben bij mij veel verkeerde inschattingen gemaakt. Ik wil niet zeggen dat alle hulpverleners hun werk verkeerd doen. Ik heb pech gehad dat ik verkeerd begrepen werd, dat sommige psychiaters echte betweters waren. Ik ben ervan overtuigd dat er ook goede psychiaters, psychologen zijn.

Nu wat zijn enkele van die misvattingen?

–       het is niet omdat een persoon aan de “magere” kant is, dat deze persoon automatisch een eetstoornis zoals anorexia heeft. Daarbij is die psychiater de dag dat ik een eerste afspraak had met haar mij komen opzoeken op de dienst inwendige geneeskunde. Ik lag daar omdat ik zo verzwakt was van een gastritis (gedurende 10 dagen niks kunnen eten, noch drinken. Ik moest voortdurend overgeven). Een paar dagen later werd ik overgebracht naar de dienst psychiatrie. Hoe konden ze dan denken dat ik aneroxia had, en mij dan hiervoor eetlustwekkende medicatie geven?

–       Denk niet dat de fysieke klachten niet serieus zijn, en dat het gelinkt is aan de depressie. Zo werd ik tijdens mijn laatste opname doorverwezen om radio’s te laten maken van mijn rug. Toegekomen bij de specialist heeft hij mij zelfs niet onderzocht. Hij zag natuurlijk op de brief de logo van de psychiatrische instelling. Een ander voorval tijdens die opname: ik was erg misselijk, ik kreeg iets tegen de misselijkheid die niet helpt bij mij. Mocht niets anders krijgen, want moest eerst langs de huisarts waar ik pas na het weekend naartoe mocht. Heb dan mijn ouders opgebeld om te vragen of ze soms Motilium konden brengen. Ik ben naar huis geweest., om de inwendige geensheer te raadplegen die mijn problemen kent. De psychiater was woedend, ze vond dat mijn ouders niet mochten ingaan op het minste wat ik vroeg. Ik mocht bijna niet terugkomen.

–       Toen het bergaf begon te gaan met mij (woonde en werkte toen in Brussel), heb ik een huisarts geraadpleegd. Hij kon fysisch niet vinden. Na een tijdje heb ik hem een paar zaken gezgd die mij dwars lagen. Doordat ik de context erond niet vertelde, heeft hij mijn verhaal verkeerd begrepen. Ik was toen 26 jaar oud (en in feite dan pas in mijn pubertijd. Bij mensen met autisme verloopt de ontwikkeling soms trager). Hij was ervan overtuigd dat mijn ouders de slechterikken waren. Dit dossier heeft mij overal gevolgd. Dus alle psychiaters zeiden dat ik het contact moest verbreken met mijn familie. Ik gelooofde hen, omdat zij gestudeerd hadden. En mede ook omdat ik zoveel medicatie had, kon ik niet meer goed nadenken.

–       Mijn ouders mochten geen gesprek hadden met de psychiater, uitgezonderd als ik erbij was. Het is verkeerd om de familie buiten te sluiten, zeker als je weet dat een persoon met autisme zijn familie zo hard nodig heeft. (ten minste ik heb ze zo nodig).

–       Een patiënt die roept, die zich kwaad maakt, krijgt onmiddellijk hulp. Ik was bang om hulp te vragen. Het duurde dus uren eer ik een gesprek kon hebben, en dan nog amper voor 10 minuten. Omdat ik me aan de regels hield, kalm bleef, dachten ze dat ik geen problemen had.

–       Volgens één psychiater was het niet nodig dat ik een psycholoog zag. Hij wist veel beter wat goed was voor mij. En dit zelfs niet nadat ik weggelopen was, en mij bijna van kant gemaakt had.

–       Na een mislukte zelfmoordpoging, moest ik zelf om een gesprek vragen. Niemand van de verpleging keek naar mij om. Hoe kon ik erover praten terwijl ik nog half in schok verkeerde?

–       Een psychiater heeft ooit tegen mijn vader gezegd : “Wie is hier de dokter, u of ik? ” Hij kon het niet verkroppen dat mijn vader iets zei over mijn behandeling. 

–        Toen ik aan diezelfde psychiater die mijn vader uitgescholden heeft zei dat ik last had van een bijwerking, namelijk beetje lekkende borst, antwoordde hij : “het is goed, zo zal je de kleine van je schoonzus kunnen voeden.”

–       “Het kan niet dat je autisme hebt, want je praat met de andere patiënten!” is de opmerking die ik gekregen heb na mijn diagnose. Verpleging vond het ook zo erg voor mij, net alsof mijn leven voorbij was. 

–       Tijdens mij allereerste opname in de psychiatrie, heeft mijn mama een auto-ongeluk gehad. Dit heeft mij doen inzien dat ik naar huis moest. Ik heb dus tegen advies de instelling verlaten. Het ergste vond dat ik niets van medicatie gekregen heb, zelfs geen voorschrift. En dit terwijl ik toch aan ongeveer 20 pillen per dag zat.

–       Tijdens mijn allereerste opname, was er familietherapie. Iedereen werd met de vinger gewezen op de fouten die ze met mij gemaakt hebben, en dat het hun schuld is dat ik in een zware depressie zat. Terwijl zij er niets mee te maken hadden. Ze zijn altijd behoedzaam, vriendelijk geweest met mij (en dit zijn ze nog altijd).

–       Mijn ouders hebben lang moeten pleiten opdat ik de instelling kon verlaten om mij te laten testen op autisme. Ik was bij hen opgenomen, en het kon dus niet dat ik ergens anders advies ging vragen.

–       Mijn ouders hadden vertrouwen in de sociale assistent van de laatste instelling waar ik verbleef. Maar blijkbaar nam hij te veel partij voor mijn ouders, dus mocht hij mij niet meer opvolgen. 

 Nog een voorval: bij het aanvragen van een nummer van het Vlaams Agenstchap, zei de persoon dat er ook een kort verslag bij was van mijn laatste opname. Na veel aandringen, hebben mijn moeder en ik het mogen lezen. Maar we mochten er geen kopie van hebben. Daarna hebben we aan de psychotherapeut die mij volgde of zij aan de psychiater hiervan een kopie kon vragen. In die kopie stond er iets heel anders beschreven. (volgens mij is dit valsheid in geschriften, maar kan het niet natuurlijk niet bewijzen).

 Dit is een hele lijst, ik heb ze niet allemaal opgesomd want het zou veel te lang worden. Het zijn degene die mij het meest bijgebleven zijn. Het is pas nu ik al jaren niet meer opgenomen ben, dat ik besef hoe verschrikkelijk het was. Vooral voor mijn familieleden die er zo onder geleden hebben. Ik kan niet genoeg zeggen hoe sorry ik ben voor hen, ze hebben het erg zwaar gehad. Ik ben ze zo dankbaar voor alles wat ze voor mij gedaan hebben, doen.