Voorbeeld van een dagelijkse gedachten stroom
Ik mag niet vergeten om nog die betaling te doen. Ik heb weer een idee voor een blogpost. Maar hoe schrijf ik dit het beste uit? Ik moet ook opletten dat ik geen te persoonlijke dingen schrijf. Oh nee, mijn oren doen terug pijn. Zal het overgaan, of moet ik een bezoek brengen aan de huisarts. Maar wanneer zal ik dan gaan? Deze week ga ik naar Brussel. Dilemma is dat ik niet weet of ik de hele week zal blijven of na een aantal dagen terug naar huis. Wie heeft het meeste hulp nodig? En waar ik voel mij het beste bij? Geen enkele van de 2 opties, want het is allebei stressvol. En waarom moest die buur zo een herrie maken van iets dat hem niet aanstaat, omdat hij zo een schrik heeft dat het gebouw zou instorten? . Door hem zijn de verbouwingen nu al 1 maand stil. Wanneer zal het dan af zijn? Oh ja, ik moet eerst die betaling doen, want vanavond ben ik weg. Maar wat zal ik nu deze week doen? Ik moet toch wel naar huis gaan om te koken voor mijn vader? En wat zal ik dan klaarmaken? Wat als hij niets wilt van wat ik hem voorstel? Hij zegt dan wel dat ik niet voor hem moet zorgen. Maar moet toch zelf ook eten, dus kan ik even goed voor 2 koken.
Hoe komt het dat er mensen zijn die zo hypocriet zijn? Waarom moest die buur dit doen? Ik heb hem niets aangedaan, ik woon er zelfs nog niet. Ik hoop dat met het feit dat we nu het probleem zullen oplossen zoals zij willen dat het nu gedaan is met al dat gedoe. En dat ze geen nieuwe punten zullen vinden om kritiek op te geven.
Nee, niet opnieuw die vervelende jeuk. Mag vooral niet krabben, want dan wordt het erger. Oh en de hoofdpijn is er opnieuw, dat het maar geen migraine wordt.
In plaats van hier te zitten schrijven, of erger nog terug in mijn bed te gaan liggen, zou ik beter helpen in het huishouden. Ik ben een luie trien, voel me zo een mislukkeling.
Ik maak me zorgen om mijn familie, zou hen meer willen helpen. Maar kan het niet. Sommigen zouden zeggen dat ik excuses zoek. Het is niet zo. Ik wil écht helpen, en alles doen opdat ze gelukkig zijn, maar de energie is er gewoon niet. Ik ben op.
En ik ben ook een slechte vriendin, ik verwaarloos mijn vrienden. Ik zou hen meer moeten mailen, of beter nog een bezoekje brengen. Pff, wat is dit toch met mij. Waarom kan ik niet meer doen? Waarom voel ik met net als een 80-jarige oud vrouwtje, terwijl ik er nog maar 41 ben.
Die haan is weer zo een lawaai aan het maken. Hij haalt mij uit mijn concentratie. En wat zal ik doen als straks beneden de radio aanstaat? Ik weet hoe graag mijn vader luistert naar klassieke muziek terwijl hij aan het lezen is. Ik moet ook af en toe hem dit plezier laten, hem dit gunnen. Daarbij heeft hij dit nodig om minder hinder te hebben van zijn oorsuizingen.
De grote vakantie komt eraan. Wat zal er dan gebeuren? Wie komt er wanneer? Wie zal er voor de kinderen zorgen terwijl de ouders werken? Doen ze een stage, of komen ze bij ons? Zal ik mijn kamer moeten aftsaan aan iemand?
Ik moet vandaag ook nog mijn verplichte 30 minuten beweging doen. Ik zou graag een frisdrank en een koekje eten. Mag niet, te veel suiker. Mijn cholesterol is al veel te hoog, en ik let nu al een aantal maanden om zoveel mogelijk suikers en vetten te vermijden. Zeker dat ik gisteren en de dag ervoor al boven mijn dagelijkse toegestane hoeveelheid suiker zat. Dit plezier die ik had is nu ook weg. Stop met zo zielig te doen. Er zijn mensen die het veel erger hebben dan jou. Je mag niet zo klagen, en dit moet ik vooral niet doen als ik met andere mensen ben. Want velen vluchten weg van mensen die voortdurend klagen. Dit werd mij al vaak gezegd. Dus ik let erop.
Oh nee, heb beloofd aan iemand om haar een kaartje op te sturen, en nog steeds niet gedaan. Waar zit ik toch met mijn hoofd, mijn gedachten?
Hoe zou mijn leven er hebben uitgezien als ik geen autisme had, geen fybromyalgie? En hoe zou mijn leven verlopen zijn was ik gebleven op mijn allereerste job? Zou ik nog steeds secretaresse geweest zijn op het Europees Parlement? Getrouwd? Met kinderen?
Ik heb het gevoel dat ik zoveel minder kan dan voor al die opnames. Ervoor kon ik gelijk beter omgaan met alles, had ik meer energie, minder angsten. Welk effect hebben al die medicatie die ik ingeslikt heb op mijn lichaam en geest? Hoe komt het dat zo iets nooit onderzocht is geweest? Er zou toch een waarschuwing moeten zijn , zo iets als: “let op, langdurig gebruik van een grote hoeveelheid medicatie tegen angsten, depressie, slaapmedicatie kunnen nefaste gevolgen hebben voor je toekomst. Niet alleen op fysiek vlak, maar ook op mentaal vlak. “
Ik wil nu graag even Tv kijken en zo zal dat gepieker misschien stoppen. Oh nee, mijn vader is voetbal aan het kijken, en mijn mama naar iets anders. Ik zal hen niet storen en hen niet vragen of ik iets mag kijken. Ik moet respect hebben voor mijn ouders. Het hoort nu eenmaal zo. Zal dus maar meekijken met wat naar mijn moeder kijkt. Hoewel ik het soms vervelend vind om met iemand anders Tv te kijken, want soms zijn er vervelende geluidjes, of willen ze iets vragen, of is er iets dat mij visueel afleid. Het is zo. Vooral niets zeggen, mij proberen niet op te jagen. Ok, het ergert mij te veel. Ik zal dus maar naar mijn kamer gaan. Daar een stom spelletje spelen op mijn tablet. Alles proberen te doen om niet meer te hoeven denken. Het put me zo uit. Ik wou dat ik het denken kon stoppen, dat er een off knop bestond. Helaas is het niet zo.
Gedachten stroom die ik heb als ik ergens naartoe moet/ bij sociale contacten
Wat zal ik aandoen? Waarom kon ik geen jongen zijn? Dit is veel makkelijker. Geen moeilijke keuze voor kledij. En je mag dan ook je haar kort hebben, of zelfs kaal zijn. Oh wat zou ik graag van die vervelende haren verlost willen zijn, geen jeuk meer daar.
Wie zal er zijn? Wat kan ik zeggen? Hoelang blijven we? Hoelang blijven zij?
Op de vraag hoe het met mij gaat, zal ik zeggen “goed”. Ook al is het niet zo. De meesten vragen dit toch uit beleefdheid en willen niet weten hoe het met je gaat. En ben het nu zo gewoon geworden om “goed” te zeggen, zelfs bij mensen bij wie ik weet dat ze écht interesse hebben in hoe het mij gaat. Van zodra ik de deur uitga, zet ik mijn masker op. Het is een automatimse geworden. Een glimlach op mijn gezicht, opletten op hoe ik me gedraag, op wat ik zeg.
Hé, dit lijkt me een interessante gesprek. Wat voor zinnigs kan ik hierop zeggen? Wacht even, ook de juiste woorden vinden. Ah, ik weet het. Oh nee, te laat. Ze zijn al over iets anders aan het praten.
Sowieso heb ik de indruk dat als ik iets zeg, er toch niemand naar me luistert. Ik heb immers een saai leven, want werk niet, heb geen partner, geen kinderen,… En bovendien bestaan mijn dagen uit beetje helpen in het huishouden, wat bewegen (ik mag niet vergeten om straks nog mijn 30 minuten beweging te doen, zeker dat ik deze week als ik in Brussel ben daar geen tijd voor heb), veel in bed liggen (heb geen keuze, want als je te veel pijnen hebt en zelfs zitten soms een marteling is), TV kijken, en stomme spelletjes spelen. Hoe komt het dat ik niet meer tot lezen toekom? Heb nochtans een boek liggen die mij zou kunnen helpen om beter om te gaan met de overprikkeling. Maar de concentratie ontbreekt.
Ok, focussen terug op de omgeving, op de gesprekken rondom mij. Waar is mijn mama naartoe, mijn anker, degene die mij het best begrijpt, degene die weet hoe het met mij gaat zonder dat ik iets moet zeggen? Stop, ik moet zonder haar kunnen. Er zijn genoeg andere familieleden die mij ook steunen door dik en dun. Wat een geluk heb ik toch om ze te hebben. Veel mensen hebben deze steun niet. Waar klaag ik dan over?
Waarom kijkt die persoon mij zo aan? Heb ik een vlek op mijn kledij? Ligt mijn haar slecht? Heb ik iets verkeerd gezegd?
Die persoon ziet er gestresseerd uit, nu is dus niet het moment om hierover te praten. Het beste is om niets te zeggen, geen lawaai te maken, mij trachten zo klein mogelijk te maken, opdat ik die persoon zo weinig mogelijk stoor.
Hopelijk zal niemand zich kwaad maken, zijn stem verheffen. Ik kan daar niet goed tegen, het maakt me bang.
Tot slot
Ik weet dat velen zullen zeggen dat zij ook voortdurend nadenken tijdens de dag, dat zij ook veel kopzorgen hebben. Of vaak piekeren, en niet weten hoe ze dit of dat kunnen oplossen, zich slecht voelen.
Wie ben ik om te zeggen dat dit niet mogelijk is.
Wat ik weet is dat ik er mij in verlies, in die gedachtenstroom, dat ik vaak niet weet hoe eruit te geraken. Dat ik alles probeer om van dat gepieker af te geraken. En ook al zegt men mij dat ik mij hierover geen zorgen hoef te maken, dat men mij oplossingen aanrijkt, het mapje kan niet toe. Het blijft open, tot het volledig opgelost is, zelfs soms nog tot een tijdje erna.
Mijn slaap is erdoor verstoord. Ik besef ook dat mijn hoofdpijn voor een groot deel hierdoor veroorzaakt wordt.
Ik wou dat het anders kon zijn. Misschien moet men mij een nieuwe paar hersenen implanteren? Zodat ik eindelijk wat rust kan ervaren in mijn kopje.
Reactie plaatsen
Reacties