angst ook al heb ik meerder keren iets gedaan

Een tijdje geleden postte ik een plaatje op facebook van “the girl with the cirly hair project”.

Deze plaatjes zijn bijna altijd erg herkenbaar voor mij. Bij dit plaatje stelde iemand mij de vraag of het typisch is voor iemand met autisme om angstig te zijn hoeveel keer je ook al iets gedaan hebt.

Ik kan niet antwoorden op de vraag of het ook zo is voor andere personen met autisme.

Zoals in elk van mijn blogs, beschrijf ik hoe het voor mij is.

Hoe vaak ik ook iets doe, mijn angst is altijd even groot als de eerste keer. Ik ben een heel onzekere persoon, en twijfel altijd enorm veel.

Mijn gevoel van eigenwaarde is heel laag. Komt het omdat ik voor sommige zaken hoog gevoelig ben?

Ik zie elke situatie als nieuw. Ook al is het vergelijkbaar met een eerdere situatie, een piepklein detail zorgt ervoor dat ik het als nieuw ervaar.

Ik heb de indruk dat ik niet kan leren uit vroegere belevenissen. Het is elke keer een nieuw begin.

En als het één keer niet zo goed verlopen is, dan zal ik dit onthouden, en elke keer opnieuw bang zijn dat het weer voorkomt.

Ook al zegt men mij dat ik niet bang hoef te zijn, dat het de vorige keren toch goed verlopen is, de angst blijft. Ik weet dat het misschien kinderachtig kan klinken, of onlogisch, maar ik voel het zo aan. Ik probeer om tegen mezelf te zeggen dat het niet zo erg is, dat het wel zal gaan, maar gevoelens kan je niet uitschakelen. Ik kan dit toch niet.

Om alles duidelijker te maken, een voorbeeld of twee:

1. Een inleefmoment geven, samen met mijn trouwe maatje. Wij hebben dit samen al heel vaak gedaan. Ik weet welke voorbereidingen er moeten gebeuren, hoe het begin zal verlopen, wat er uitgelegd moet worden, op welk moment er de pauze is, wat ik zal doen tijdens de pauze (beginnen met de spullen op te ruimen). Maar toch ben ik elke keer opnieuw zo bang. Ik denk dat het komt omdat ik niet weet hoe de mensen zullen reageren, welke vragen er gesteld zullen worden, hoe ik mij zal voelen, wat te doen als iemand weigert mee te werken,… Nochtans heb ik al heel wat inleefmomenten gegeven, en weet ik dat ik op de steun van mijn vriendin kan rekenen. Het voelt elke keer als nieuw aan.
2. Boodschappen doen in de supermarkt. Hoe vaak in mijn leven ben ik al niet naar het groot warenhuis geweest? Ik heb een lijstje mee met wat ik moet kopen, ik weet dat ik aan de kassa goedendag moet zeggen, en bij het vertrekken moet bedanken en een fijne dag wensen. Waar ik hier bij bang ben? Wat te doen als ik het producht niet vind, als de indeling veranderd is, als de verpakking van een product anders is (is het dan nog wel hetzelfde product?), … Als ik iets niet vind, dan moet ik ook nog iemand vinden om het te vragen. Help, hoe doe ik dat? Zal ik uit mijn woorden geraken? Zal die persoon zien dat ik angstig ben? En aan de kassa, zal ik snel moeten zijn, vooral als het druk is. Want ik wil niet dat de mensen achter mij uren moeten wachten door mijn sloomheid.

Een therapeut heeft mij ooit eens als trucje gezegd dat ik de situatie moest bekijken alsof ik aan het filmen was, dat ik achter de camera stond. Ik heb hiermee moeite omdat ik weinig verbeelding heb.

Hoe ga ik er dan mee om? Zo goed en zo kwaad mogelijk als ik kan. Ik wil mij niet opsluiten op mijn kamer. Het is niet mijn bedoeling om als een kluizenaar te leven.

Sommige mensen hebben mij al gezegd dat ik dingen moet doen, sociale activiteiten niet mag blijven vermijden omdat het anders steeds moeilijker en moeilijker zal worden.

Ik moet deze mensen terleurstellen door hen te zeggen dat iets veel of weinig doen niets veranderd. De angst blijft altijd even groot!!