De laatste tijd lukt het mij beter en beter om te aanvaarden. Sommige zaken kan ik toch niet veranderen, dus er mij druk om maken helpt mij niet vooruit. Integendeel, het duwt me dieper in de put, veregert de pijnen.
Het is niet van de ene dag op de andere gekomen dat ik zomaar alles aanvaard heb. Het is een lang proces geweest van vallen en opstaan. En het gebeurt nog wel eens dat ik val, maar sta sneller op dan voorheen.
Door te praten met mensen, door de tips die ik krijg, door spreuken te lezen, kan ik nu beter relativiseren.
Zo maak ik mij niet meer druk als ik s’nachts weinig slaap (er komt toch een nacht waar ik dan wel goed kan slapen). Ik erger mij minder als ik opnieuw depressief ben (die gevoelens van mij niet goed voelen/ goed voelen, die soms snel opkomen / die kunnen wisselen van uur tot uur, maken nu eenmaal deel uit van mijn leven).
Ik aanvaard mijn chronische pijnen (dat zal mij sommige dagen niet beletten om toch dingen te ondernemen).
Het aanvaarden blijft een leerproces. Ik probeer mij nu minder te ergeren aan wat anderen van mij zouden kunnen denken, of mij geen zorgen te maken als ik het gevoel heb dat ik iemand gekwetst heb.
In het verleden kon ik amper iets loslaten. Nu lukt het mij beter. En het doet deugd, ik voel me hierdoor lichter. Waardoor er plaats komt voor andere zaken, en ik hierdoor meer kan genieten (zoals spelen met mijn neefjes en nichtje, en samen lachen. Of mij minder zorgen maken dat ik niet meer kan helpen in het huishouden. Ik doe wat ik kan, en alle beetjes helpen zeg ik mij).
Is het aanvaarden en leren loslaten het begin van de wijsheid? Indien ja, dan kan ik eindelijk zeggen dat ik wijs ben!!
Reactie plaatsen
Reacties