Een tijdje terug schreef Barbara de Leeuw dit op haar facebook :
PLEIDOOI VOOR HET BEELDSCHERM
Met regelmaat lees ik artikelen over het vele gebruik van de smartphone. En dan met name artikelen die daar commentaar op leveren. Maar het kan ook anders….
Ik houd ook van een gezellig terrasje, een goed restaurant en een fijn café. Maar door o.a. mijn autisme zijn al die prikkels van mensen en muziek mij al snel teveel. Zo niet als ik het grootste deel van de tijd met mijn neus in mijn smartphone zit en daarmee de prikkels demp. Helaas levert dat regelmatig commentaar op van soms wildvreemden, die blijkbaar vinden dat ze daar iets over mogen zeggen.
“Zo zo, jullie hebben het wel “gezellig” samen hè?”
“Je vindt jezelf wel belangrijk zeker?”
“Nou nou, je wilt zeker niet met de andere gasten praten?”
Lieve mensen, ik moet wel! Gun mij ook mijn terrasje of etentje. En respecteer dat niet iedereen zo sociaal kan zijn als hij of zij wel zou willen. Het is al lastig genoeg.
Barbara de Leeuw
Praktisch Autisme
Bij mij helpt het ook om vaak even op mijn telefoon bezig te zijn, even afleiding te hebben van de vele prikkels om mij heen. Helaas doe ik het bijna nooit. Waarom? Omwille van de angst van de commentaar van anderen. Niet van mensen die ik niet ken, daar geef ik niet om. Maar wel van de mogelijke commentaar van de mensen met wie ik ben. Ik heb vaak al gehoord als ze andere mensen/kinderen bezig zien op een tablet of smartphone: “dit doe je toch niet.” ‘als ik zijn leeftijd had, dan ….” ‘dit is zo asociaal”
Het is ook zo dat mijn neven/nicht geen smartphone mogen gebruiken als we op restaurant zijn. Dus kan ik toch moeilijk bezig zijn op de mijne als zij niet mogen. En de kans is dan immens groot dat zij dan een spelletje willen spelen op mijn telefoon.
En het ergert mij ook enorm als iemand kijkt naar wat ik dan doe op mijn smartphone. Of dat die persoon komt vragen of ik boos ben, of dat zij iets verkeerd gedaan hebben. Dit is niet het geval. Niemand doet iets verkeerd of zegt iets dat mij gekwetst heeft. Het zijn gewoon mijn hersenen die het allemaal niet meer even aankunnen. Ik, mijn geest, heeft even een adempauze nodig. En dit lukt mij het beste als ik even een spelletje kan spelen, even een podcast kan beluisteren, even op sociale media kan gaan.
Dat is één van de redenen dat ik vaak niet meega op restaurant, of dat ik niet naar familiefeestjes ga. Ik heb niet de gelegenheid om mij even af te zonderen van de prikkels.
En ben bang dat ze het niet begrijpen. En ja, niet af en toe kunnen ontprikkelen resulteert in de dagen erna nog meer oververmoeid te zijn, depressief (omdat ik het gevoel heb dat zij wel een gelukkig leven hebben, terwijl ik weet dat zij het ook niet altijd even makkelijk hebben, dat zij ook problemen hebben, maar ik zie hen met een partner, kinderen en ik mis dit allemaal, heb niemand om lief en leed mee te delen, en ik weet dat het beter zo is want ik zou het niet aankunnen, heb al zoveel moeite om mijzelf in deze wereld staande te houden).
En het is niet makkelijk om dit uit te leggen. Om uit te leggen hoe het komt dat ik dit nodig heb? Misschien denken mensen dat op een smartphone bezig zijn ook prikkels zijn? Dit is het voor mij niet. Ik kan hiermee de andere prikkels even dempen, … En door mijn goed gehoor, weet ik als er iets tegen mij gezegd/gevraagd wordt, en kan ik antwoorden (als ik mijn koptelefoon of oordopjes niet in heb, wat ik ook nooit doe als ik op een sociale gelegenheid ben, ik zou misschien nog asocialer overkomen?)
Misschien dat sommigen na het lezen van deze blog het beter gaan begrijpen, en mij niet raar gaan bekijken (zonder commentaar te geven, of te roddelen) als ik even “asociaal” ben.
De enige keren dat ik mijn telefoon wel durf te gebruiken als ik uit ga eten is als het alleen samen met mijn ouders is. Misschien omdat ik bij hen woon en zij mij het best van al kennen? En daarmee bedoel ik niet dat mijn andere familieleden mij niet begrijpen of steunen (integendeel). Ik denk alleen dat als je 24u/24u met iemand samenwoont je die persoon nog beter kent.
Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog zou schrijven of niet. Want ik vind het lastig en vervelend als ik andere personen die me nauw aan het hart liggen betrek in mijn schrijven. Ik heb besloten om het toch te doen, omdat dit dilemma van smartphone kunnen/mogen gebruiken of niet tijdens sociale gelegenheden mijn hulpmiddel is in mijn overleven in deze chaotische wereld.
Reactie plaatsen
Reacties