Wachten, wachten en nog eens wachten. Ik heb de indruk dat mijn leven momenteel uit niets anders bestaat.
Wachten op wat?
- Wachten dat de verbouwingen af zijn op mijn appartement.
Elke keer weer verschuif ik de einddatum in mijn hoofd. Ik weet niet hoeveel keer ik dit al gedaan heb. Nu doe ik het niet meer, want het is elke keer een teleurstelling. Ze beloven dat ze opnieuw gaan beginnen, dat het binnen de 4 maanden af zal zijn. Niets is ervan waar. Nu denk ik van: het zal ooit wel eens klaar zijn, en dan zal ik terug kunnen genieten van onafhankelijk wonen.
- Wachten dat de werken af zijn thuis
We hebben lekproblemen gehad in het huis, waardoor er nieuwe leidingen geplaatst moesten worden. Die moeten herplaatst worden omdat we ze liever in de muur willen. En daar ook is het wachten dat de werkman tijd heeft. Hij is druk druk bezet, hij moet steeds herstellingen gaan verrichten. Hij werkt als zelfstandige en alleen. Pech voor ons dus. Ondertussen is het een puinhoop in verschillende kamers. We hebben een kamer volledig moeten ontruimen. Ik stel mij de vraag wanneer we gaan kunnen beginnen opruimen?
- Wachten op meer energie/minder pijn
Er zijn zoveel dingen die ik graag wil doen, maar mijn lichaam laat het mij niet toe. Het is zo frustrerend om na een activiteit te moeten gaan liggen omdat ik omval van vermoeidheid. Ik kan niets plannen, want moet vaak dan anderen teleurstellen.
Hier vrees ik dat dit zo zal zijn voor de rest van mijn leven. Het is al jaren zo en heb er nog altijd moeite mee om het te aanvaarden dat ik chronische pijnen heb. Dat ik sneller opgebrand geraak.
- Wachten dat ik in slaap val
Ik lig uren wakker in bed. Ik heb nochtans de indruk dat ik rustig ben, dat ik niet te veel nadenk. De slaap laat op zich wachten, wilt maar niet komen. Vannacht was het na 4 uur dat ik eindelijk in slaap viel.
- Wachten op meer begrip
Naar mijn gevoel is er nog veel te veel onbegrip wat betreft niet zichtbare beperkingen. Mensen denken dat omdat ik niet werk, ik niet moe kan zijn. Dat omdat ik niet werk, wel tijd heb om iets voor hen te doen. Niets is minder waar. Ik zou niets liever willen dan te kunnen gaan werken, mijn steentje bijdragen aan de maatschappij. Het lukt mij gewoon niet. Wat is daar zo moeilijk aan te begrijpen? En nee, ik ben geen profiteur!
- Wachten op zoveel andere zaken
Wachten dat iemand klaar is om te kunnen vertrekken. Wachten dat de feestdagen voorbij zijn (het bezorgt mij tonnen stress). Wachten dat bij sommige familieleden hun huis ook in orde is. Wachten dat ik misschien een buddy kan zijn voor een kind met autisme. Wachten dat ik mezelf durf te tonen zoals ik ben, zonder masker op te zetten, en zonder bang te hoeven zijn van de reacties van anderen.
Nu, hoe ga ik hiermee om? Ik heb gelukkig in de loop der jaren geleerd om geduldig te zijn. Maar ik moet zeggen dat sommige dagen mij geduld op begint te raken. Dat ik er soms moedeloos van wordt. Dat ik me afvraag wanneer ik nu eindelijk eens voor mezelf mag leven, en niet steeds alles in functie van anderen doe.
Aan de andere kant ben ik blij dat zoland ik nog thuis woon ik mijn ouders zoveel mogelijk kan helpen in het huishouden, met opruimen, met naar containerpark te rijden,…
Ik heb een grote dosis geduld, en ik kan gelukkig beter omgaan dan vroeger met tegenslagen.
De ultieme vraag blijft: wanneer zal mijn appartement eindelijk klaar zijn? Dat is wat mij het meest ergert in al mijn waslijst van zaken waarop ik wacht.
Hoe gaan jullie om met wachten? Lukt het jullie om te relativeren?
Reactie plaatsen
Reacties