psychiatrie, medicatie en de gevolgen ervan

In deze blogpost wil ik graag vertellen over psychiatrie, “medicatie”, en de gevolgen ervan. Ik wil graag benadrukken dat alles wat ik schrijf steeds over mijn persoonlijke ervaring gaat. Bij andere mensen met autisme kan het anders verlopen.

Tijdens mijn werk als administratief assistente, begon het bergaf te gaan. Ik had moeite om te slapen, begon verschillende klachten te hebben (hoofdpijn, nek- en spierpijnen,…). Het werd moeilijker en moeilijker. Koken lukte niet meer, ik at niet zo goed meer, slapen lukte niet, mijn dag en nachtritme werden verwisseld, mijn persoonlijke hygiëne werd rampzalig,.. Het enige dat nog lukte was op tijd op het werk geraken.

Ben dan naar een huisarts gegaan. Hij heeft eerst verschillende onderzoeken gedaan. Maar alles bleek in orde. Hij heeft me dan slaappillen, kalmeerpillen en antidepressiva voorgeschreven. Ik sliep s’nachts niet beter, maar viel overdag soms in slaap op mijn werk.

Na een crisis op kantoor, waar ik dreigde mij van kant te maken, werd ik met spoed opgenomen voor 2 nachten. Een week later werd ik voor het eerst opgenomen in de psychiatrie.

Tijdens die eerste opname van 3 maanden, kreeg ik 20 pillen per dag. Mijn mond was scheef, ik was moeilijk verstaanbaar. Ze hebben daar ook gedurende 24 uur mijn angsten gemeten door middel van een EEG. Ze waren verbaasd om iemand te zien met zulke hoge angsten. Meer medicatie mochten ze me niet meer geven, want het maximum was al overschreden.

Toen ik daar 3 maanden verbleef, heeft mijn moeder een auto ongeluk gekregen. Zij was opgenomen met zware hoofdletsel. Dit heeft me wakker geschud. Ik moest naar huis om voor mijn vader en broer (die toen in examens was aan de universiteit) te zorgen. Van die instelling kreeg ik geen medicatie noch voorschriften mee. Ik ging tegen advies in op ontslag. Hoe kan je iemand zonder medicatie naar huis sturen terwijl die persoon 20 pillen per dag inneemt? Dit is erg gevaarlijk.

Ik ben mijn oudere broer dankbaar dat hij mij is komen ophalen, en dat hij aan zijn schoonvader voorschriften gevraagd heeft.

Tja, na een week thuis te zijn werd ik terug opgenomen. Het lukte thuis langs geen kanten. Een andere psychiatrische instelling. En zo zijn er gedurende 7 jaren periodes geweest van opnames en terug thuis. In verschillende psychiatrische instellingen. Tot ik uiteindelijk in maart 2005 de diagnose autisme kreeg, en in juni 2005 definitief vaarwel gezegd heb aan de psychiatrie.

Tijdens al die opnames heb ik diverse medicatie gekregen, spuitjes om mij kalm te houden (ik was toch kalm, deed niks verkeerd), vastgebonden geweest, in de isoleercel beland.

Er is zelfs een opname geweest waar ze mij eetlustwekkende medicatie gegeven hebben want ze waren overtuigd dat ik anorexia had. Het was niet waar. Gedurende 10 dagen heb ik continu moeten overgeven, kon niks binnenhouden, zelfs geen slok water. Ik werd hiervoor opgenomen op interne geneeskunde met baxters omdat ik uitgedroogd was. En de psychiater van die instelling is mij daar zelfs komen bezoeken omdat ik die dag een afspraak had met haar. Ze wist waarvoor ik opgenomen was.

Door die medicatie ben ik 20 kilo bijgekomen, wat voor nog een complex zorgde bij mij. Heb erna een dieet gevolgd om kilo’s kwijt te raken.

Ik snap niet hoe ik niet eerder ingezien heb dat ik daar niet op mijn plaats was. Ik geloofde de psychiaters (zij hadden hiervoor gestudeerd, dus moesten ze wel weten wat ze deden). Ik was zo onder invloed van al die medicijnen dat ik niet meer logisch kon nadenken. Ik was ook onder invloed van wat dat de psychiaters zeiden. Ik geloofde hen toen ze zeiden dat mijn familie de boosdoener was.

Hoe dom ben ik toch geweest? Hoeveel schade heb ik hen in die tijd niet gedaan? Ze wisten gelukkig dat het niet mijn schuld was, dat het kwam door de medicatie.

Vandaag de dag ben ik ervan overtuigd dat mijn vermoeidheid, mijn chronische spierpijnen een gevolg zijn van langdurige en veelvuldige medicatie. Toen ik jonger was, en voor al die opnames, had ik die klachten die ik vandaag heb niet. Er moet dus toch ergens een link zijn met die anti depressiva, kalmeermiddelen, slaappillen. Of niet?

Mijn zwakkere maag, het feit dat ik nu last heb van allergieën (had dit nooit ervoor), dat ik veel meer oorpijn heb, vaker migraine,… Al die gifstoffen zouden die de aanleiding zijn van mijn fybromyalgie?

Naast fysische klachten, heb ik nog heel vaak nachtmerries over opnames. Ik ben bang als ik voor een onderzoek naar het ziekenhuis moet.

Is er ooit al eens onderzoek gedaan naar het effect op lange termijn van “psychiatrische” medicatie? Op korte termijn kan het helpen, maar wat voor kwaads doet het na jaren?

Ik zeg niet dat medicatie niet gunstig kan zijn, maar voor mij heeft het meer kwaads dan goeds gedaan.

Neem ik vandaag nog medicatie? Ja, maar ten opzichte van de jaren ervoor, is het amper nog iets. Ik neem 1 maagbeschermer, 1 anti depressivum, en 1 pil op basis van planten en rode rijst tegen te hoge cholesterol.