ik ben op, maar geef niet op

De laatste tijd, ben ik weer zo extreem uitgeput. Alles kost me enorm veel moeite. Zelfs de simpelste dagelijkse zaken (zoals boodschappen doen, opstaan,….) putten me meer uit dan gewoonlijk.

Ik heb het gevoel dat mijn lichaam op is, dat het geen kracht meer heeft. Mijn batterij is stuk, het laadt niet meer op.

Alles in mijn lichaam doet zoveel pijn, ik heb meer hoofdpijn, opstoot van fybromyalgie is heviger.

Slapen zou ik 24 uur op 24 uur doen.

Mentaal gaat het ook niet opperbest. Als het fysisch niet goed gaat, dan heeft dit een invloed op mijn mentale gemoedstoestand. Ik denk dat iedereen depressief zou worden van altijd pijn te hebben, of toch niet?

Elke dag, elk uur, elk minuut spreek ik mij steeds weer moed in. “Ik kan dit, het is goed voor mij dat ik even naar buiten ga. Het is goed dat ik even onder de mensen kom.” “Bewegen is noodzakelijk zodat mijn spieren niet nog meer verzuren.”

Mezelf telkens toespreken kost heel wat energie. Niemand merkt, niemand ziet hoeveel moeite dit mij kost. Ze zijn verwonderd dat ik moe ben, maar beseffen niet welke strijd ik dagelijks moet leveren. 

Het zou makkelijker zijn mocht ik een vitaminetekort of zo hebben, iets dat op te lossen is door middel van supplementen of medicatie, of met aangepaste voeding. Maar dit is niet zo, mijn bloedwaarden zijn goed.

Het is voortdurend opletten op alles. Tegen mezelf zeggen dat ik niet mag snoepen,want dit is niet goed voor mijn cholesterol die te hoog is, dat ik meer water moet drinken, ….

En als ik overdag in bed ga liggen, voel ik me schuldig omdat ik mijn moeder niet kan helpen met opruimen in het huis.

Ik ben bezorgd om mijn ouders, wil alles doen om hen te helpen, zodat ze nog lang kunnen leven. En ik maak me ook zorgen om andere familieleden.

Ik weet dat ik er niets aan kan doen, dat ik hen niet altijd kan helpen, maar het bezorgd zijn en angstig zijn is sterker dan mezelf. Ik leer om het los te kunnen laten, maar makkelijker gezegd dan gedaan.

Ik voel me ook schuldig dat ik mijn vrienden verwaarloos. Ik hoop dat ze het mij niet kwalijk neem.

Ik zou graag willen werken, bezig zijn met vrijwilligerswerk, maar momenteel is het niet mogelijk. En dit doet pijn. Het is moeilijk als ik anderen interessante zaken hoor vertellen over hun werk, hun leven. Mijn leven is zo leeg, zo eenzaam. Ik wil ook iets leuks, iets intelligents te vertellen hebben.

Hoe zwaar ik het nu fysisch en mentaal heb, opgeven doe ik niet! Ik weet dat het een fase is, dat die weer over zal gaan. Ik heb dit nog gehad in het verleden, en zal waarschijnlijk nog depressies hebben in de toekomst. Het enige dat ik kan doen is het leren aanvaarden, en er zo goed en zo kwaad mogelijk als ik kan ermee omgaan. Ik vraag niet veel van de anderen, gewoon dat ze aanvaarden dat ik gedurende zulke periodes nog stiller ben dan normaal, mij nog meer terugtrek in mijn eentje.