gezichtsuitdrukking veranderen

Laatst zijn er 2 situaties voorgevallen waarin ik mij de vraag stel of ik mijn gezichtsuitdrukking niet zou moeten veranderen. Ik heb altijd een brede glimlach, hoe ik mij ook voel, met wie ik mij ook bevind. Waardoor sommigen mij niet au sérieux nemen, denken dat ik overdrijf met mijn klachten. Het zijn voorvallen waardoor ik me slecht ga voelen, alles terug in vraag ga stellen. Ik weet nochtans dat ik me hierdoor niet moet laten beïnvloeden, dat ik mij erover moet zetten. Helaas is dit makkelijker gezegd dan gedaan. Het kwetst me, doet me pijn, ik heb moeite om die persoon nog te zien, te vertrouwen.

Situatie 1 :

Een tweetal weken terug ben ik naar een acupuncturist gegaan. Voor mijn fybromyalgie, migraine en gebrek aan energie wil ik proberen of het iets van soelaas kan brengen. Ik heb gelezen op Internet dat het kan helpen. Het is iemand die dokter is, en nog les geeft. Dus ik denk wel dat het een bekwaam iemand moet zijn.

Ik vertel hem waarom ik bij hem kom. Ik vertel in het kort dat ik jarenlange opnames achter de rug heb gehad, tot uiteindelijk de diagnose autisme. Onmiddellijk zei hij dat hij nooit gedacht had dat ik autisme kon hebben, omdat ik niet in een hoekje zit te wiebelen. Als een dokter of hulpverlener mij zo iets zegt, dan is dit voor mij een afknapper. Ik heb dan moeite om terug te gaan. Binnen een 2-tal weken moet ik terug. Ik weet nog niet of ik zal gaan of niet. Ik wil het wel een kans geven voor mijn fysieke klachten, maar voel me angstig en totaal niet op mijn gemak bij die Professor, zelfs met mijn moeder erbij.

Situatie 2:

Op het einde van een wandeling, kom ik iemand tegen die ik ken. Die persoon vraagt mij of ik nog werk. Ik zeg neen, omdat ik nu te moe ben. Erna zei zij/hij dat ik een mooi kleurtje had, of ik van wintersport kwam. Ik zei neen, dat het de zeelucht is. (had nog kunnen zeggen dat het door de wind kwam, en als ik een inspanning doe zoals bewegen dan zweet ik heel erg). Hij/zij zei ook nog: luister je naar muziek door je oortjes. Ik zei nee een audioboek (het helpt mij om mij hierop te focussen en zo minder last te hebben van de andere prikkels) Zij/hij zei dat ik moest opletten, dat het gevaarlijk is. Ik antwoordde dat ik een heel goed gehoor heb, dat ik de wagens hoor. Die persoon zei dat het niet mogelijk is, dat niemand zo goed kan horen.

Enfin, gelukkig moest die persoon weg omdat die een afspraak had met iemand. Maar erna stond het huilen me erg nader. Ik was kwaad, droevig. Waarom begrijpt die persoon mijn problemen niet, terwijl mijn ouders het al eens vaag uitgelegd hebben?

Deze 2 voorvallen doen mij de vraag stellen of het niet beter is dat ik het afleer om steeds een glimlach te hebben op mijn gezicht, en dat ik leer om met een bedrukt gezicht rond te lopen, een droevig gezicht. Zodat de mensen mijn problemen au sérieux nemen, en niet steeds zeggen dat ik er goed uitzie. En mij misschien meer autistisch gedraag?

Ofwel moet ik mij opsluiten thuis, zodat ik niet meer gekwetst wordt? Maar zal het iets veranderen?

Het feit dat ik steeds een brede glimlach heb als ik iemand zie, is juist mijn charme naar het schijnt. Alleen de mensen die me écht goed kennen, kunnen door de glimlach heen kijken en weten hoe ik me écht voel.

In elk geval is het keer op keer pijnlijk om zulke commentaar te horen. Ik kan het die personen niks kwalijks nemen omdat ze niet weten wat autisme is, ze kennen alleen het autisme uit de film Rain Man.

Maar je kunt toch open staan, en bijleren. Of ten minste geen zulke domme commentaar geven als je er niks van afweet. Ik heb altijd geleerd dat het beter is om te zwijgen als je het niet weet.

Ik heb getwijfeld om deze blog te schrijven, want wil geen kwaad schrijven over anderen. Daarom ook dat ik het over een persoon heb die ik tegenkwam, en ook in het gewisse laat of het een man of vrouw is. Waarom ik het dan toch post? Omdat er misschien sommigen zijn die het herkennen, en hetzelfde meemaken. Of tips hebben hoe zij ermee omgaan?