Weinig mensen beseffen hoe lastig ik het dagelijks heb. Ik heb het deze keer niet over de pijnen, vermoeidheid, angsten. Wel over de haat die ik heb tegenover mezelf, en de verwijten die ik tegen mezelf uit.
Ik heb een hekel aan spiegels. Ik vind mezelf niet mooi. Moest men mij vragen welk lichaamsdeel ik het liefst zie bij mezelf, dan kan ik daar geen antwoord op geven. Ik wou zo graag dat ik niet in de spiegel hoefde te kijken. Het kan soms niet anders : haar kammen, tanden poetsen, kijken of je kleren bij elkaar passen,… Als ik mijn lichaam bekijk, dan zie ik er de littekens van de tijd dat ik automutileerde, van mijn zelfmoordpoging. Ik zie ook mijn dikke buik (heb geen overgewicht, maar vond het beter vroeger toen ik slank was en alles kon eten wat ik wilde zonder een gram bij te komen).
De hele dag door verwijt ik mezelf, voor dingen die ik wel of niet doe. Bijvoorbeeld: “jij luie trien, lig je nu weer in bed, terwijl je beter je moeder kunt helpen.”
“ik had niet zo mogen snoepen. Ik zal het weer zien op de weegschaal.”
“ Ik ben stom, waarom weet ik dit niet.”
“ het is niet te verwonderen dat ik aan 45 jaar nog nergens ben in mijn leven. Ik zou er beter iets aan doen.”
“ik ben niets waard.”
…….
Hoe kan ik zo lief zijn voor anderen en zo streng voor mezelf? Waarom lukt het mij niet om mezelf te aanvaarden zoals ik ben? Is het omdat de maatschappij zo veeleisend is, en ik faal in wat die oplegt? Of is het nog een gevolg van minderwaardigheidsgevoel door de pesterijen toen ik op school zat? Of doordat ik later op het werk, en in activiteitengroep het gevoel had er niet bij te horen en buitengesloten te worden?
Waarom kan ik anderen helpen en niet mezelf?
Nochtans wordt er mij vaak gezegd dat ik mij niet schuldig mag voelen, dat ik er niets aan kan doen. Omwille van mijn autisme, mijn fibromyalgie, ben ik altijd moe, en moet ik dus veel rusten. Ik probeer mij ervan te overtuigen dat het zo is, dat ik milder moet zijn tegenover mezelf. Op sommige dagen lukt het beter dan andere. Het zelfverwijten is sterker en neemt vaak de overhand. En nog meer als ik zie, lees, ervaar dat het leven van anderen er veel interessanter uitziet dan het mijne. Ik besef dat zij het ook niet altijd makkelijk hebben, dat anderen ook hun twijfels, angsten, zorgen hebben. En dan verwijt ik het mij nog meer dat ik niet zo moet zagen, dat ik geen reden heb om te klagen terwijl er mensen zijn die écht lijden, die geen dak boven hun hoofd hebben, niet elke dag kunnen eten,.. en toch kunnen die gelukkig zijn. Waarom ik dan niet? Waarom duw ik mij steeds de afgrond in?
Reactie plaatsen
Reacties
Jammer dat je je zo moet voelen.
Ik herken wel het 1 en ander (zelf ook autistisch en veel meegemaakt tot depressie toe) . Maar met jezelf verwijten maken help je niemand. Jezelf niet en anderen niet. Focus je liever op de dingen die wel leuk zijn. Waar droom je van? De dingen waar je veel over denkt worden vaak waarheid dus denk en droom over dingen je je wel kan en wil bereiken dan gaan de deurtjes vanzelf open staan en wordt het leven leuker en makkelijker. Mij hielp het toen ik http://www.zoninjeleven.nl tegen kwam. (Binnenkort een gratis minicursus) Tis een lang proces om weer positiever te worden. Ik hoop zo dat het je gaat lukken. Ik zag vanochtend een filmpje van lenette van dongen (blij ei) op facebook. Zoek haar is op en kom erachter dat iedereen zijn problemen heeft maar dat het makkelijker wordt als je het wat positiever ziet allemaal. Haat is niet nodig.
Lieve vriendin, pijnig jezelf zo niet. Dit is niet nodig. Je bent wie je bent en dat is een heel lieve persoon. Hoeveel jaren hebben wij niet samengewerkt? Altijd met plezIer, en ernst als het nodig was. Ik mis je.
Neem al je moed bij mekaar en we spreken nog eens af!!!
Ik verwacht heel vlug een berichtje. Dikke knuffel. xxx
Ik herken dat ‘spiegel-gevoel’ enorm. Als kind kon ik al schrikken van mijn eigen spiegelbeeld en dat is eigenlijk nooit veranderd. Ik kan uren in de spiegel staren met het idee wie of wat is dat wezen aan de andere kant. Dat wezen ben ik, dat weet ik (mentaal). maar ondanks dat blijf ik schrikken en mezelf verafschuwen of haten. Ik heb geprobeerd haar te accepteren en mezelf te zien en niet te schrikken.. soms ga ik dan maar bewust naar mezelf staren.. en proberen te voelen wanneer het wel goed voelt.
De maandelijke perikelen werken niet mee want dan is op zijn felst.
Misschien dat het dus helpt om te onderzoeken wanneer het felst is en dat je dan naar jezelf benoemd dat het maar een spinsel in je hoofd is.. en dat het erbij hoort.. dat dat mens wat je ziet moet bewonderen om haar kracht om de gevechten die ze voert.
Soms kan het ook helpen om bewuste spiegelingen te vermijden of je erop voor te bereiden dus bijvoorbeeld omhoog of weg kijken bij een deur van de supermarkt of een spiegel in de kleding zaak. Of laat een ander kijken en aanvoelen of dat wat je aan hebt goed voelt.. als het echt goed voelt ga je vanzelf kijken. heb ik ontdekt (ookal blijft het knagen).
Je kunt het ook langzaam opbouwen.. alleen een stukje gaat bij mij bijvoorbeeld wel goed.. maar het hele beeld is lastig.. maar ook kleren aan of uit.. is ook weer anders..
Ik kan niet in jouw hoofd kruipen maar dit kwam wel in me op. Ik vind het fijn om te lezen dat ik hierin dus niet alleen sta (laatst werd het afgezet als onzin door iemand).