oef, het is voorbij, bij de kapper

Naar aanleiding van mijn laatste blog  wil ik graag een voorbeeld geven waarom ik mijn autisme niet als mild beschouw. 

Gisteren ben ik naar de kapper geweest. Het was al minstens meer dan 5 jaar dat ik niet meer naar een kapsalon geweest ben. Aangezien ik bij mijn ouders woonde, had ik het geluk dat mijn moeder mijn haar wilde knippen als ik het te lang vond. 

De eerste stap was om de telefoon op te pakken om een afspraak te maken. Het heeft toch een half uur geduurd eer ik het durfde. Mezelf blijven toespreken : “het is niet erg”, “hij zal niet bijten”, “ik hoef alleen maar te vragen wanneer hij een plaats vrij heeft”, “iedereen doet het, dus jij zal dit ook kunnen”, “wees niet zo bang”, “wat te zeggen als het het antwoordapparaat is?”,…. Ok, het rinkelt over. Oh jeetje, antwoordapparaat. Geen nood, ik had al in mezelf geoefend wat te zeggen. 

Nu afwachten wanneer hij terugbelt. Wat als de kapper niet terugbelt? Wat als hij met verlof is? Wanneer zal hij terugbellen? 

Oef, nog dezelfde dag, in de vooravond, belt hij terug. Ik kan de woensdag voormiddag terecht. 

De nacht van dinsdag op woensdag lukt het mij niet om de slaap te vatten. De angst en paniek slaan toe. Hoe zal het morgen in het kapsalon verlopen? Wat te zeggen? Wat als hij mij verkeerd begrijpt? Gelukkig had mijn moeder mij gezegd wat ik moest vragen als coupe. (sommigen zullen dit misschien als kinderachtig beschouwen dat ik aan 45 jaar nog de hulp van mijn moeder nodig heb hiervoor, en zullen misschien niet begrijpen dat ik dit niet kan terwijl ik een normale intelligentie heb. In angstige situaties weet ik vaak niet hoe mij te beredden en hulp is dan meer dan welkom). 

De woensdag vertrek ik een beetje voor 10 uur, afspraak is om 11u en op een 10-tal minuten rijden. Ik wilde ook een andere vervelende zaak afhandelen voor naar de kapper te gaan. Maar verkeerd ingeschat, die winkel bevond zich op wandelafstand te ver weg van het kapsalon. Ik heb dus zomaar een beetje gewandeld in de omgeving terwijl ik Pokemon speelde (om te trachten de angstgevoelens te verdrijven). 

Als ik de galerij binnenstap waar het salon zich bevind, herhaal ik tegen mezelf  “you can do this”, “you can do this”. 

Ik stap binnen en herken de kapper natuurlijk niet. Hij mij wel. 

Hij is bezig naar kunstwerken te kijken van een dame. Om te zien of hij ze zal tentoonstellen in zijn kapperszaak of niet. Ik ga zitten op een stoel die hij me aanduid, en scrol door mijn twitterlijn. Na een tijdje komt hij naar me toe. Hij dacht dat ik kwam voor een kleuring. Nee, nu alleen voor een knipbeurt. 

Er zijn verbouwingswerken aan de gang rondom en boven het salon. Een dame zegt “het is net alsof je bij de tandarts bent. Maar het is toch aangenamer bij de kapper”. In mijn eigen antwoordde ik haar “ik ben liever bij de tandarts. Met je mond open kan je ten minste niet praten, hoef je geen gesprek te voeren.”

Na een half uur, stap ik buiten, met mijn haren heel wat korter. Oef, het is nu goed voor een paar maanden. Wanneer ik thuiskom in mijn stekje, eet ik iets en dan kruip ik mijn bed in. Ik ben stikkappot. Het heeft al mijn energie uit mij gezogen. Na een paar uurtjes rusten, kijk ik wat tv en dan vertrek ik naar mijn zus om op de kinderen te letten. 

Deze ochtend lukte het mij maar niet om op te staan. Ik ben nu nog doodmoe van het sociale gedoe bij het kapsalon. 

En niemand ziet al die inspanningen die ik lever. Daarom dat ik besloten heb om het eens neer te pennen, in de hoop dat mensen mij een beetje beter begrijpen, en gewoon aanvaarden dat ik heel veel rust nodig heb.