eigen stekje: hoe gaat het?

Sinds ongeveer een tweetal maanden woon ik in mijn eigen appartement. Jaren droom(de) ik ervan om terug zelfstandig te wonen. En heb lang moeten wachten eer dat de werken afgerond werden. Eindelijk was het dan zover. Hoe dichter de verhuizingsdatum kwam, hoe zenuwachtiger ik werd. Zou het mij nu wel lukken? Zal het alleen wonen mij meer rust brengen? Zal het lukken om goed voor mijzelf te zorgen? Hoe ga ik omgaan met mijn angsten? (ik kan nu op niemand terugvallen als ik bv iemand moet opbellen)

Hoe verloopt het nu na die paar weken? 

– ik begin eraan te wennen : aan de omgeving, de stadsgeluiden, de geluiden van het wonen in een appartement (ik wist dat er lawaai zou zijn, en ik ga hiervoor niet klagen. Het zou niet eerlijk zijn, want de buren hebben maanden de storende geluiden van de verbouwingswerken moeten verdragen. En ik weet ook dat als je in een appartementsgebouw woont je kabaal kunt hebben. Ik heb ervoor gekozen om hier te wonen)

– het lukt min of meer om gezond te koken en te eten 

– ik heb een fysiotherapeut gevonden. Had op google gezocht naar kinesisten in de omgeving. En ben bij één langsgeweest voor informatie. Het klikt goed, ben vandaag voor de 4de of 5de keer geweest.  Ik doe oefeningen in een warm zwembad en daarna masseert ze een 5-tal minuten in het water. (zwembad verbonden aan de praktijk)

– ik probeer om elke dag te gaan wandelen of te fietsen op de hometrainer, als de pijnen niet te hevig zijn

– ik ga af en toe langs bij mijn zus om te helpen met de kinderen (als ze het vraagt), of gewoon om goedendag te gaan zeggen

– het lukt mij om ongeveer  mijn stekje opgeruimd te krijgen

– het slapen gaat evengoed of slecht als vroeger thuis. Dit wil zeggen dat ik elke nacht nare dromen heb

Wat lukt er minder? 

– ik moet opletten om niet te veel te willen doen. Lange wandelingen doen, en dan de dagen erna niets meer kunnen doen. Vooral dat er niemand is die mij een halt kan toeroepen. 

– ik twijfel of ik het wel goed doe, of ik niet meer kan doen

– ik voel me schuldig dat ik niet meer thuis woon en dus mijn ouders niet kan helpen. (is dit ik normaal nadat ik jaren thuis gewoond heb, en hen veel hielp)

– ik heb schuldgevoelens dat ik zo weinig doe voor mijn broer en schoonzus. Ik vraag mij af hoe ik hen kan helpen. 

– ik weet nog niet zo goed wat dat is voor mezelf leven. Hoe doe je dit? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mij niet slecht voel als ik dingen doe die ik graag doe? 

– het denken stopt niet. In mijn hoofd heb ik de nodige rust nog niet gevonden. 

– ik weet niet wat te antwoorden als mensen mij vragen “zie je veel vrienden?” “wat doe je zoal overdag?” “heb je veel activiteiten?”  Nee, ik doe hetzelfde als toen ik thuis woonde. Ik zou wel meer dingen willen doen, maar momenteel lukt dit niet. Heb er te weinig energie voor. Al mijn energie gaat naar het dagelijks overleven met mijn angsten, pijnen, zorg dragen voor mezelf, er ook trachten te zijn voor anderen. (ik weet dat ik de weinige échte vrienden die ik heb verwaarloos, hen geen berichten meer stuur, en voel me hier enorm schuldig over). 

Ik heb het geluk dat als het niet gaat, ik weet dat ik terug een tijdje bij mijn ouders kan gaan, dat ik op de steun van mijn familie kan rekenen. Ik besef dat weinigen die privilège hebben.