aanvaarden

Stiekem droomde en hoopte ik dat met het intrekken in mijn eigen stekje, ik mij beter zou voelen. Tja, niets is minder waar : ik heb nog altijd veel spierpijnen, ben uitgeput, heb angsten. Zoals het liedje van Marco Borsato zo goed zegt “dromen zijn bedrog”. 

Wat wel veranderd is, is de manier waarmee ik ermee omga. Ik vecht niet meer tegen de angsten, tegen die vermoeidheid. Als ik te moe ben, dan ga ik een dutje doen overdag zonder er mij schuldig om te voelen. Ik tracht mijn grenzen beter te respecteren en luister meer naar mijn lichaam. Als ik te veel pijnen heb, dan ga ik geen kilometers gaan wandelen. 

Het ligt ietsje ingewikkelder met de angsten. Aangezien ik alleen woon en als er iets gedaan moet worden, dan moet ik wel mijn angst overwinnen. Gisteren had mijn zus gevraagd of ik haar kon helpen, ik verwachtte een pakket die geleverd moest worden in de namiddag, ik moest dus aan de conciërge vragen of zij het pakker kon ontvangen. Ik heb hierdoor een groot deel van de nacht niet kunnen slapen, omdat ik zo bang was om die gunst te vragen aan de conciërge. En de hele namiddag was ik angstig omdat ik mij afvroeg of het pakket goed toe zou komen of niet. Het klinkt heel stom. Aan de andere kant verplicht het mij om dingen te doen die ik normaal aan anderen zou overlaten. 

Ik aanvaard dat mijn leven is zoals het is. De emotionele en fysieke pijnen maken er een heel groot deel van uit. Net zoals de kleine momenten van vreugde, de dagen dat ik mij redelijk goed voel,.. 

Ik ben nu eenmaal niet zoals de doorsnee mens. Mijn hersenen werken anders, ik geraak sneller overprikkeld, ik kan niet gaan werken al zijn er dagen dat ik het heel graag zou willen, ik ben niet zo een interessante gesprekspartner, ik moet af en toe even op mijn telefoon bezig kunnen zijn zelfs in gezelschap (en nee, het is geen verslaving ; het is gewoon om even tot mezelf te kunnen komen en er dan weer tegen aan te kunnen), ik ben een paar kilo’s bijgekomen (hoogstwaarschijnlijk is de oorzaak hormonaal) en dan wat? Ik kleed mij niet vrouwelijk aan, maar meer als een student, maar ik voel mij er goed bij. Ik maak mij minder druk om wat de anderen ervan vinden. Dit zorgt voor minder stress. 

Wat mij ook rust bezorgt, is te weten dat ik een plaats heb waar ik volledig mezelf kan zijn, waar ik met niemand rekening moet houden. Na een zware dag, kan ik ontprikkelen in mijn eigen appartement. Ik heb een ankerpunt. Een plaats waar ik heen kan gaan als alles mij te veel wordt en ik hoge nood heb aan alleen zijn, aan kunnen doen wat ik wil zonder (be)oordeeld te worden. 

Het aanvaarden dat ik ben zoals ik ben is niet van een leien dakje gegaan. Er zijn soms nog dagen dat het mij minder lukt, maar de dagen dat het wel lukt zijn in de meerderheid. Hoe doe ik dit dat aanvaarden zouden sommigen zich kunnen afvragen? Door tegen mezelf te zeggen dat mij er druk om maken toch niet helpt. Dat het de pijnen verergert, dat ik goed genoeg ben zoals ik ben, dat ik mezelf niet hoef te bewijzen aan anderen. 

Ik hoop dat mensen die worstelen met zichzelf ook op een dag kunnen aanvaarden dat zij goed genoeg zijn zoals ze zijn.