Ongeveer 3 weken geleden, heb ik besloten om mijn antidepressivum af te bouwen. Ik had voor de zomervakantie een afbouwschema gevraagd aan de huisarts. In 2 maanden tijd zou ik medicatievrij zijn van dit antidepressivum die ik al zeker 15 jaren slik.
Vol goede moed ben ik een week na de feestdagen eraan begonnen. Ik vond het een goed moment: was het gewoon geworden om alleen te wonen, had mijn draai gevonden in mijn appartement en de omgeving, de drukte van het eindejaar was voorbij, ik had geen moeilijke afspraken in het vooruitzicht.
De eerste 2 weken ging het redelijk, voelde me goed, had geen klachten (was wel erg moe). Helaas veranderde dit in de derde week (ik moest dan 1/2 per dag nemen). Ik was afgepeigerd, had meer spierpijnen dan normaal (vooral bij het opstaan was ik volledig stijf en had stramme spieren), ik had lichte hartkloppingen, was angstiger, voelde me lustelozer, somberder. Ik wilde alleen maar slapen en alle handelingen kosten me meer moeite dan gewoonlijk.
Gisteren middag nam ik dus 1/2, en een paar uren later heb ik de andere helft ook ingenomen.
Beslist om te stoppen met het afbouwen. Ik wil voorkomen dat ik zo diep val als 20 jaar terug, dat ik dan veel meer medicatie moet slikken. Het is een hel geweest en heeft jaren geduurd eer ik uit dit diepe dal kon klimmen. Nooit wil ik terug gaan naar hoe ik me toen voelde.
Als ik dit dus kan vermijden door terug 1 volledige pil per dag te nemen, dan heb ik dit ervoor over. Ook al weet ik met bijna 100% zekerheid dat die chemische stoffen mijn lichaam verzwakt hebben.
Deze ochtend bij het opstaan voelde ik al een verschil. Mijn spieren waren ietsje minder stijf, voelde me niet meer zo benauwd.
Ik vermoed dat doordat deze medicatie op de “zenuwen” van de hersenen werken, dat het ook een werking heeft op de andere zenuwen van het lichaam? Of zie ik dit verkeerd. Schrijft men anti-depressiva niet voor bij sommigen met hoge pijnklachten?
Ik ben wel wat verdrietig dat het mij niet gelukt is. Ik zeg tegen mezelf dat ik het niet als falen mag beschouwen. De wil was er, en zal er voor de volgende keer ook zijn. Ik zal wel een andere schema vragen aan de huisarts. Ene waar ik nog langzamer afbouw, op een langere periode, zelfs al moet het 1 jaar duren.
Zijn er mensen die al geprobeerd hebben om te stoppen met hun anti-depressiva? Wat waren jullie ervaringen?
Reactie plaatsen
Reacties
Geachte, veel hangt af van welk antidepressivum je neemt. Normaal is er een halfwaardetijd van 14 dagen. Dus pas na 14 dagen is echte reactie te zien. Om die reden is de juiste waarde, dosis, soms pas na lange tijd vast te stellen. Ik zou dokter contacteren.
Medicatie kan bij mensen met autisme anders werken omdat de verbindingen in het hoofd anders zijn. Dus je kunt sneller last hebben van afbouw of een veel lagere dosering nodig hebben voor hetzelfde effect.. (of overslaan van de medicatie). Ik heb geen bronnen maar dit is puur mijn eigen ervaring en die van mensen om me heen.
Ja, ik heb dezelfde ervaringen. Ik slik vanaf 2001 en heb het verschillende keren en op verschillende manier geprobeerd, maar het is niet gelukt. Ik ga dus zeker nooit meer afbouwen / stoppen. Ik voel me nu goed en wil dit graag zo houden.
Ik slik geen anti depressiva, ook geen last van. Of misschien wel maar ik snap niet hoe ik daar aan toe moet geven en/of vind weer een andere manier om te overleven.. dus dat is mijn geluk. Ik heb wel last van die spierpijn die je omschrijft.. of zoals ik het noem spierspanningen (spierpijn is echt anders) die ik zelf niet kan controleren.. dus ben wel nieuwsgierig in hoeverre dit dan met die medicatie te maken heeft? Want dat zou dan voor mij ook wel iets zijn om te onderzoeken.. om de last of hinder wat te verminderen.
Ja, ik dacht één keer (jaren geleden) dat het wel een beetje minder kon met mijn A.D.
Maar dat kon dus niet, bleek al heel gauw: somber, fysiek slecht voelen..
Dus ik zit nu alweer geruime tijd op de ‘normale’ dosis.
Zelf neem ik nu ook al een tijd antidepressiva omdat de wereld rond on me enorme chaos geeft en ik amper rust in mijn hoofd kan krijgen.
Mijn dokter raadde me toen aan om zeker niet te stoppen of af te bouwen in de winter of herfst omdat je dan meer vatbaarder bent voor een winterblues en dankzij het mindere zonlicht ook minder goede stoffen aanmaakt.
Misschien eens proberen in de zomer? Misschien heb je dan meer kans?
Zo’n 35 jaar geleden schreef de huisarts mij antidepressiva voor. Hij zei toen: “Ga er maar vanuit dat je dat je leven lang nodig hebt!” Mijn nieuwe huisarts adviseerde om ‘toch maar eens af te bouwen’. Hoewel zeer langzaam (belangrijk): het lukte niet, ik raakte echt (weer) depressief. Nu weer op de oude dosering en ik voel me weer mens. Sommige mensen hebben gewoon zo’n stofje extra nodig. Ik beschouw mijn antidepressiva als de vangrail in mijn leven. De weg zal voor mij altijd glibberig blijven, maar de vangrail voorkomt dat ik van de weg afraak.