I
Sinds mijn jeugd, heb ik altijd zoveel, zo normaal mogelijk, als de anderen willen zijn. Dit hield ook in : vrienden hebben. Toen ik zag hoe makkelijk het mijn broers en zus ging om vrienden te hebben, wilde ik dit ook zo graag. Ik heb alles gedaan om dus ook vrienden te hebben. Maar het wilde maar niet lukken. Omwille van mijn naïviteit werd er vaak “misbruik” van mij gemaakt, en vooral “misbruik” van mijn goedheid. Ik ga hier niet verder over uitweiden, want dit is het verleden.
Na mijn diagnose autisme, en door vrijwilligerswerk te doen in autisme verenigingen, heb ik fijne mensen ontmoet waaruit vriendschappen gegroeid zijn.
Nu ik ouder ben, vraag ik mij af of ik dit nog écht wil : vrienden in real life hebben. Als ik merk hoeveel energie en moeite het me kost om de vriendschappen te onderhouden, dan wil ik mijn tijd daar niet meer in investeren. Ik merk hoe uitputtend sociale contacten zijn. Ik wil die tot het minimum beperken. Misschien zal ik sommige mensen hiermee kwetsen, dat ze zich gaan afvragen waarom ik geen contact meer met hen opzoek. Ik wil één ding duidelijk maken: het is niets persoonlijks, zij treffen geen enkele schuld. Ik wil mijn weinige energie voor andere dingen gebruiken. Het is al maanden dat ik hierover aan het piekeren ben, dat ik mij afvraag of ik er goed aan zal doen of niet. Op een dag moet je de knoop doorhakken, hoe moeilijk het ook is. En mochten er hierdoor personen mij “ontvrienden” op Facebook of twitter, dan is dat zo. Online contacten vind ik wel fijn, daar heb ik minder moeite mee.
Ik wil de weinige energie die ik heb ten volle benutten om, naast de dagelijkse zaken die moeten gedaan worden, te lezen, schrijven, klaar staan voor mijn familie, misschien iets nieuws opstarten (heb veel “projecten”, maar geen idee of het zal lukken).
Volgens mij kan je ook gelukkig zijn zonder die sociale “verplichtingen” die de maatschappij je oplegt. Want wie zegt dat je absoluut vrienden moet hebben? Je kunt toch ook perfect een solitair leven leiden, zonder je eenzaam te voelen.
Nogmaals sorry als deze blog personen zou kwetsen. Het is absoluut niet mijn bedoeling. Ik schrijf gewoon wat ik denk, wat ik ernaar, en met mijn blogs hoop ik anderen te kunnen helpen.
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Pascale, ik probeer het te snappen maar mag ik het ook jammer vinden? X
Vrienden maak je in goede tijden, zodat je in slechte tijden er niet alleen voor staat. Maar als je naaste familie die functie al vervult, heb je een minimaal aantal vrienden echt nodig. Ik zeg al jaren tegen mensen in mijn omgeving met wie ik activiteiten deel, dat we geen vrienden zullen worden. Dat valt vaak koud op hun bord, maar schept ook duidelijkheid waardoor ik met enkele langdurig een prettige relatie kan hebben (Die sterk op vriendschap lijkt, maar minder energie vergt). Sociaal incorrect zijn, om sociaal te kunnen blijven.
Ik heb geen vrienden, alleen een partner. Zonder die laatste zou ik eenzaam zijn.
Nu zijn de momenten dat mijn vrouw even weg is rustpunten voor mij, even helemaal niets, alleen mijzelf.
De wereld heeft een verkeerd beeld van wie ‘vrienden’ zijn. Het lijkt wel of iedereen altijd vrienden om zich heen heeft en of dat een sociale norm is. Maar ik geef als vuistregel in cursussen dat je maar maximaal vijf goede vrienden kunt hebben. Maar dat is bij kleine kinderen ook al zo. Die hechten zich aan maximaal vijf mensen. En ‘goed’ is dan niet dat je ze regelmatig ziet, maar dat het goed is als je ze ziet (je mag jezelf zijn).
Contacten kosten mij ook energie en naarmate ik ouder word ook meer energie. Wel apart omdat ik altijd een sociaal beroep heb gehad. Dus naarmate ik ouder word heb ik meer tijd voor mezelf nodig. Dus ik doe lang niet overal aan mee…