weer eens niet op mijn plek

Een maand of twee terug ben ik bij een nieuwe specialist geweest (osteopaat). Ik heb vermeld waarvoor ik kwam en hem ook gezegd dat ik autisme heb. Zijn reactie hierop was : het zal dan wel licht zijn. Sindsdien laat die opmerking mij niet los. Ik moest al terug een nieuwe afspraak gemaakt hebben, maar durf het niet. Met wat hij vermeld heeft, voel ik me zo onbegrepen. Ik besef dat het niet kwaad bedoeld is, dat het komt omdat er nog te weinig geweten is over autisme met normale intelligentie. Nochtans is hij erg goed (naar horen zeggen) en daarbij zijn er nog andere specialisten (kinesist en huisarts) die er ook werken, en op 10 minuten wandelafstand van mijn appartement. Ben bang dat de anderen ook weinig begrip zullen hebben. Als men mij antwoord met “het is dan maar licht autisme”, dan blokkeer ik, lukt het mij niet meer. Een hulpverlener zou toch beter moeten weten, en zulke opmerkingen niet doen, of eerst om meer informatie vragen. Of zie ik dit verkeerd, heb ik het fout?

Naar aanleiding van dit voorval, heb ik op een Franstalige Belgische groep over autisme gevraagd of er niemand een kinesist kent in het Brusselse. Ik had ook kort uitgelegd wat er voorgevallen is, en dat ik iemand wil die open staat voor autisme en kennis heeft van fybromyalgie. Ik heb dus om aanbevelingen gevraagd. Helaas kreeg ik die niet, maar wel commentaar op waarom die osteopaat dit gezegd zou hebben. En de volgende reacties waren van mensen die reageerden op wat de eerste geschreven heeft. Ik heb niets vermeld omdat ik niet in discussie wilde geraken. Ik snap het niet: ik stelde een vraag, maar kreeg antwoord op wat ik geschreven heb. Als je het niet weet, schrijf dan niets, of zeg dat je het niet weet. Ik hoef niet te lezen wat de osteopaat bedoeld zou hebben, dat kan ik zelf. Het maakte me wel droevig, omdat het een groep is met ouders van kinderen met autisme. Die zouden het toch moeten begrijpen. Blijkbaar niet! Toen ik mijn post terug opzocht vond ik die niet. Waarschijnlijk verwijderd, maar waarom? Heb me dan meteen afgemeld van die groep.

Ik voelde mij dus weer eens niet begrepen, niet op mijn plek. En dit gebeurt zo vaak in mijn leven. Ik word er moedeloos van.

In activiteitengroepen vroeger : was vaak alleen, men praatte met mij als er niemand anders was om mee te babbelen. Ik denk dat de mensen alleen vriendelijk waren met mij om van mijn goedheid te profiteren. Ik herinner mij dat ik met een meisje in gesprek was, vanaf er een jongen langskwam was ze weg.

In groepen met andere mensen met autisme: voelde mij er ook niet op mijn plek. Het gevoel dat anderen het eigenaardig vonden dat ik wel een goede band heb met mijn familie, ofwel waren ze jaloers en daarom wilden ze mij niet?

In een autisme organisatie waar ik vrijwilligerswerk gedaan heb: men vond mij het zonnetje, omdat ze wilden dat hun kinderen later zoals mij worden. Maar ondertussen geen begrip, ook geen aanknopingspunt vinden met waarover zij praten. En op de momenten waarop er gewerkt moet worden, blijven ze babbelen. Snap niet wat ik er dan kwam doen. Na enkele maanden ermee gestopt.

Ik vind het zo jammer dat ik mij nergens bij hoor voelen. Doe ik iets verkeerd? Het maakt me verdrietig. Sommigen zeggen dat ik meer naar buiten moet gaan, tussen de mensen, vrienden moet maken. Nee, niet meer voor mij. Om elke keer teleurgesteld te worden of iemand anders teleur te stellen. Mijn sociale wereld is dan maar klein. Ik kan gelukkig altijd rekenen op mijn familie!